माणूस =

माणूस = पशु + देव
पशु = माणूस - देव

आता या झाडाला-

आता या झाडाला
कळ्या लागत नाहीत
फुले येत नाहीत
फळे लागत नाहीत
पालवी फुटत नाही
फुटतात,
फक्त फांद्या...

अलीकडे

अलीकडे,
काळ्या पाषाणखंडाचा
मला हेवा वाटू लागलाय
कारण-
पाषाणाला ह्र्दय नसते-
विदीर्ण व्हायची भीती नसते,
पाषाणाला मेंदू नसतो-
सडून जायची काळजी नसते...

अलीकडे,
अग्नीचाही मला
हेवा वाटू लागलाय
कारण-
अग्नीला स्वत:चे घर नसते-
जळून जायचे भय नसते,
अग्नीला स्वत:चा देह नसतो-
राख व्हायची चिंता नसते...

अलीकडे-

जंगल

पूर्वी
या रस्त्यावर
गर्द सावली होती
आणि दुतर्फा,
घनदाट हिरवेगार जंगल!!
आज-
या रस्त्यावर
गर्द सावली आहे
आणि दुतर्फा,
घनदाट सिमेंटचे जंगल...

. पाच कविता

1.
फूल उमलू लागले,
की मला उन्मळून येते
निर्माल्याच्या राशीत
आणखी एकाची भर पडते....

2.
या गावातील सा~या भिंती
दगडाच्या आहेत
भिंतीमधले दगड सोडले तर
सगळे दगडच आहेत!

3.
इथल्या बंगलीतल्या प्रत्येक बाबूला
खिडकीसाठी लागते अशी काच
जिच्यातून दिसते बाहेरचे स्पष्ट
आतले मात्र अजिबात!!

4.
कितीही खाल्लं तरी
त्याच्या अंगाला अन्नच लागत नाही...
लागणार कसं?
चमच्याशिवाय त्याच्या पोटात
अन्नाचा कणही जात नाही..

5.
माझे घेतलेले पैसे
कोणीच बुडविले नाहीत,
हा माझा अनुभव आहे!
ज्यांनी बुडविले,
ते पैसे माझे नव्हते
अशी माझी श्रद्धा आहे!

फूल

सहस्र सूर्य आले तरी सुकणार नाहीत आता फुले
सहस्त्र रात्री आल्या तरी मिटणार नाहीत आता फुले
रंगीत पंख भिरभिरवीत फुलपाखरू वळणार नाही
मधमाशांचा तसाच थवा, गुणगुण-त्रास देणार नाही
शेजारच्या त्या दोन्ही कार्टय़ा, फुले चोरायला येणार नाहीत
तशाच त्यांच्या परड्यासुद्धा हसत हसत जाणार नाहीत
वाटेल हेवा फुलांस तुमच्या जन्मानंतर मरणा~या
मत्सरसुद्धा तसाच त्यांना, जन्मापूर्वी मरणा~या
निर्माल्यून जाणार नाहीत कधीच आता माझी फुले
सुकून-मिटून जात नसतात कध्धी कध्धी कागदी फुले...

. निवारा

विस्कटलेल्या रेषेला
दे,
चित्रांचा थारा...

ओघळलेल्या रंगाला
दे,
कुंचल्याचा आसरा...

थरथरणा~या
स्वराला,
दे,
षड्जाचा निवारा...